Review: Silence/Dromen - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]

(English one is below)

NL versie

Review Dromen – Becca Fitzpatrick

Aangezien ik Dromen (Silence in het Engels) al had gekocht voordat ik Dwalen (Crescendo) überhaupt had uitgelezen, kon ik net zo goed dit boek ook maar gaan lezen. Het geld was er immers toch al heen gegaan. Na het gezeur van het vorige boek, stond ik nou niet echt te springen om weer een boek op te pakken van Becca Fitzpatrick, maar aan de andere kant ben ik natuurlijk ook wel benieuwd hoe het nou verder gaat. Ik ben nu al zover in het verhaal, dat ik wil weten hoe het afloopt en ik moet en zal dan ook alle delen lezen. Zelfs als ik het matig vind.

Dromen gaat verder daar waar Dwalen is gestopt met de cliffhanger. Het enige verschil is dat Nora plotseling geheugenverlies lijdt en dus niets meer weet van de afgelopen vier maanden. Ja, vier maanden. Oftewel: dat is dus het hele crescendo boek.

De eerste tweehonderd, TWEEHONDERD, pagina’s van het boek krijgen we te horen dat Nora alles is vergeten dat er is gebeurd en gaat ze alles opnieuw oprakelen. Je leest het goed, we gaan gewoon heel boek twee opnieuw te zien krijgen, maar dan door de ogen van een onwetend meisje dat haar eigen leven niet meer kent en het te horen moet krijgen van onder meer Vee, haar moeder een Scott. Maar wacht even, wij lezers weten alles al. En met “wij” bedoel ik de mensen die boek twee allang hebben gelezen. En nog gaat Becca Fitzpatrick alles beschrijven alsof het één of andere ontrafeling is. Alsof het nieuws is. Ergens in het boek zei Nora: “Patch was mijn vriendje?!” – en ik denk dan: JA, DUH!
En dat moment dat ze Patch (hij heet nu Jev) voor het eerst weer ontmoet (Ja, ze was hem vergeten), wordt ook zo “mysterieus” beschreven, terwijl het snel duidelijk is wie die “mysterieuze kerel met een zwart petje en zwarte kleren is”. Maar Becca Fitzpatrick blijft het gewoon voorschotelen. Ik vraag me af of ze het expres deed en de lezer ook zo wilde laten voelen, of dat ze de lezer serieus dom en naïef vindt.

Dit maakt het boek ontzettend saai. Tweehonderd pagina’s lang lezen over Nora die haar vergeten herinneringen weer wil terughalen, terwijl wij het helemaal niet vergeten zijn, is ontzettend vervelend. Ik wil niet lezen over iets dat ik allang weet. Dus veel van die stukken heb ik gewoon overgeslagen. Nog nooit eerder heb ik van een boek eerlijk gezegd tweehonderd pagina’s kunnen overslaan (al heb ik het niet gedaan, maar het had wel gekund), omdat er alleen maar informatie in staat dat ik al wist. Wat een zonde van al die bomen.

Pas na tweehonderd pagina’s gaat het verhaal verder waar het was gebleven toen Nora en Patch eindelijk weer bij elkaar waren en ze moesten “vechten tegen het kwaad”. Pas op dat moment begint het eindelijk interessant te worden om te lezen. Nora gaat achter Hank aan, de nieuwe vriend van haar moeder en tevens de vader van Nora’s aartsrivaal Marcie. Ze komt erachter dat niet alles is wat het lijkt en ze zal algauw (alweer) keuzes moeten maken die het lot van haar en haar moeder bepaalt. Nora komt ook meer te weten over haar eigen geschiedenis en wie ze zelf eigenlijk is. Als ik meer vertel, verklap ik zo’n beetje het hele boek, dus ik laat het hier maar bij. Het komt erop neer dat er weer een “slechterik” is en dat Nora en Patch ook in dit boek een spelletje spelen van aantrekken en afstoten.

Ik heb het boek uitgelezen, omdat ik vond dat het moet. Als ik eenmaal begin aan een reeks, kan ik niet meer stoppen tot ik de laatst heb gelezen. Helaas moet de laatste nog uitkomen… slik. Het volgende boek is (hopelijk het laatste) “Finale”. Ik begon met een goed gevoel aan het eerste boek, maar nu ik het derde heb uitgelezen, vind ik het toch een teleurstelling. De cover en achterkanttekst beloven een hoop, maar leveren het niet. Becca Fitzpatrick weet niet goed hoe ze haar lezers moet boeien en ik heb eerlijk gezegd het gevoel alsof elk boek dat ze schrijft niet een aanvulling op het verhaal is, maar eerder een cash cow waar zij geld aan verdient. En ik trap er telkens in. Het enige dat ik kan zeggen is dat het tot op een zekere hoogte vermakelijk is om de zwoele scènes te lezen, want dat is zo’n beetje het enige dat goed geschreven is.

Sterren: 2/5

Gratis verzenden vanaf €50,- besteding! Silence (Engels) is nu te koop bij Bruna: www.bruna.nl

Een review van Hush, Hush/Drift (boek 1) van de gelijknamige auteur is hier te vinden: Hush, Hush/Drift - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]
Of lees anders de review van Crescendo/Dwalen (boek 2), ook van Becca Fitzpatrick: Crescendo/Dwalen - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]
Ook het laatste boek in de reeks, Finale (boek 4), heeft een review gekregen: Finale - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]

ENG Version 

Also posted on Goodreads: http://www.goodreads.com/review/show/381108999

  

Review Silence – Becca Fitzpatrick

Since I had already bought Silence before I even read Crescendo, I decided I might as well also read this one. The money had already gone there anyway. After the whining of which the previous book consisted, I wasn’t really eager to start reading another book of Becca Fitzpatrick, but on the other hand I was really curious as to how the story would continue. I made it this far into the story, so I really want to know how it ends and I am certainly going to read all the parts. Even if I find the writing mediocre at best.

Silence continues where Crescendo stopped with a cliffhanger. The only difference is that Nora suddenly suffers from memory loss and doesn’t know anything about the past four months. Yes, you read right, four months. That’s exactly the time span of the entire Crescendo book.

The first two hundred, TWO HUNDRED, pages of Silence are filled with rehashing memories Nora seemed to have forgotten. Yes, you are correct, we get to reread the entire Crescendo book, only then through the eyes of an unknowing girl who doesn’t know anything about her own life anymore and has to hear everything from other people such as Vee, her mother and Scott. But wait a second, we readers already know everything. And with We, I mean the people who have already read Crescendo. And still Becca Fitzpatrick goes on writing about everything that happens like it’s some sort of revelation. Like it’s new or something. Nora says, at some time in the book: “Patch was my boyfriend?!” – When I read that, I thought: YEAH, DUH!

And that moment with Patch (now he’s called Jev – what an awful name) when she meets him again for the first time (Yeah, she forgot about him), is described so “mysteriously”, when in fact it is already quite clear from the beginning that he IS in fact Patch “the boy with black clothes and a cap”. But Becca Fitpzatrick keeps throwing it into our face. I wonder if she did it on purpose, or if she really thinks us readers are naïve and stupid.

This makes the book really boring. Two hundred pages long we’re reading about Nora who forgets her memories and is trying to get the back, while we readers haven’t forgotten anything at all. This is incredibly irritating. I don’t want to read about something I already know. So I just skimmed over a lot of text or just skipped the whole thing. Never before have I been able to literally skip two hundred pages of a book (even though I didn’t, I could have), because it was only information I already knew. What a waste of trees.

Only after two hundred pages (I want to emphasize this, just for fun) the story goes on with where it left off when Nora and Patch were finally back together and they have to “fight against evil”. –Cough–

Only after that moment the book finally becomes somewhat interesting to read. Nora goes after Hank, who is the new boyfriend of her mother and also the father of her archrival Marcie. She finds out nothing is what it seems and that she (again) has to make choices that decide the fate of her mother and herself. Nora also finds out more about her history and who she really is. If I tell you more, I would spill the whole book, so I’ll just keep it at that. It all boils down to “beating another bad guy” and that Nora and Patch are (again) playing this lovegame of attract and repel.

I read the whole book, because I thought I should and had to. Once I begin reading a series it’s hard to stop until I’ve read the final one. Unfortunately the final one isn’t out yet… gasp. The next book (hopefully really the last) is called “Finale”. How suiting (failure of a title by the way). I started reading this series with a good feeling, but now that I finished the third book, I am disappointed in the overall quality. The cover and text on the back promise a lot, but don’t deliver. Becca Fitzpatrick doesn’t really know how to interest her readers and I honestly feel like every book she writes isn’t complementing the story, but rather a cash cow on which she can make money. And every time I buy it. The only thing I can say is that the books are, to a certain extent, fun to read, because of the kissing scenes. But that’s about the only thing she wrote well.

Stars: 2/5

You can find a review of Hush, Hush (book 1) by Becca Fitzpatrick here: Hush, Hush/Drift - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]
Or take a look at the review of Crescendo (book 2): Crescendo/Dwalen - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]
The last book in the saga, Finale (book 4), also received a review: Finale - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]