Review: Hush, Hush/Drift - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]

(English one is below)

NL versie

Review Drift – Becca Fitzpatrick

Nadat dit boek me werd aangeraden en ik een paar meningen had gehoord, nam ik het besluit dit boek aan te schaffen. Ik was benieuwd naar het verhaal, mede doordat de lezers zo van mening verschillen en ik me afvroeg wat ik er zelf van zou vinden. Ik ben er met een neutrale blik ingestapt en ik moet eerlijk bekennen dat ik er toch prettig verrast door was.

Drift gaat over een zestienjarig meisje genaamd Nora Grey dat opeens een nieuwe klasgenoot krijgt genaamd Patch. Ze vindt hem eng en irritant, maar moet helaas een project met hem doen en zit daarom met hem opgescheept. Patch blijkt echter veel over Nora te weten, dingen die een buitenstaander nooit zou kunnen weten, wat raar is. Bovendien komt Nora hem overal tegen en gebeuren er mysterieuze dingen om haar heen. Ze weet dat Patch er iets mee te maken heeft, maar weet niet wat. Nora maakt spannende en griezelige dingen mee in het verhaal en weet ook niet of ze Patch wel kan vertrouwen.

Allereerst moet ik zeggen dat ik het boek een erg lelijke cover vond hebben in het Nederlands. Ik heb in mijn leven vrijwel nooit zo’n afschuwelijke cover gezien en het frappante eraan is ook dat Nederland het enige land is dat de cover van het oorspronkelijke boek niet heeft overgenomen. De Nederlandse cover is niet om aan te zien (zie plaatje hiernaast). Om die reden heb ik dus ook het boek in het Engels aangeschaft. Een mooie bijkomstigheid is dat ik daarmee ook gelijk mijn Engelse leesvaardigheid verbeter. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er twijfelend mee begon, maar ik kon mezelf algauw helemaal verliezen in het boek.

Het boek begint al gelijk met de introductie van Patch en de frictie tussen hem en Nora. Vanaf het begin is het al duidelijk dat Patch wel heel erg geïnteresseerd is in Nora. De schrijfster heeft Patch consequent gehouden en dat valt te merken. Dit kan echter niet gezegd worden over Nora. Nora is in het begin namelijk afstandelijk tegen Patch, sterker nog, ze vindt hem verschrikkelijk. Ik snap dat dit een houding kan zijn, maar opeens, ergens halverwege het boek, verandert deze houding naar pure lust en verliefdheid. Dit is wel een heel plotselinge overgang en nergens kun je merken dat Nora ook maar enigszins geïnteresseerd in hem is, behalve na dat ene punt.

Daarnaast vind ik het jammer dat de schrijfster meerdere “slechteriken” in haar boek heeft gestopt. Het is net alsof ze extra invulling zocht en daarom maar een aantal “slechte” personen erin heeft gemieterd om het verhaal aan te dikken. Ik vind het afdoen aan het algehele verhaal, ze had beter één slechterik kunnen kiezen en het daarbij houden, voor één boek dan. Nora verdenkt namelijk ook iedereen in haar omgeving en dat komt nogal onrealistisch over. Een echt mens in deze wereld verdenkt namelijk niet elk persoon van moord of achtervolging, het lijkt een beetje paranoïde.

Wat wel een pluspunt was, is de zinderende beschrijvingen van de liefde tussen de twee hoofdpersonen. De vonken spatte letterlijk van de pagina’s af en het ging er af en toe heet aan toe. Wat dat betreft een zeer geslaagde romance beschrijving.

De actie is ook gedetailleerd en laat je echt op het puntje van je stoel zitten. Wanneer ik het boek per se moest wegleggen om iets anders te doen, bleef het maar in mijn hoofd rondspoken. Ik moest het gewoon lezen.

Becca Fitzpatrick neemt je echt mee in het verhaal en is er ook in geslaagd om je op een verkeerd pad te zetten m.b.t. de daders. Hoewel er wat schoonheidsfoutjes in zitten, vind ik dit boek toch een topper en ik ga zeker de volgende delen ook lezen!

Sterren: 4/5

Bestel voor 16.00u, morgen in huis! Drift is nu te koop bij bruna: www.bruna.nl

Een review van Crescendo/Dwalen (boek 2) van de gelijknamige auteur is hier te vinden: Crescendo/Dwalen - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]
Of lees anders de review van Silence/Dromen (boek 3), ook van Becca Fitzpatrick:
Silence/Dromen - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]
 Ook het laatste boek in de reeks, Finale (boek 4), heeft een review gekregen: Finale - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]

ENG version

Also posted on Goodreads: http://www.goodreads.com/review/show/372033686

Review Hush, Hush – Becca Fitzpatrick

This book was recommended to me and after I had sifted through a few opinions online, I took the decision to buy this book. I was curious to find out about the story, knowing that other readers had such different opinions about it and I was wondering what I myself would think about it. I started reading from a neutral stance and after finishing it I have to say that I found it surprisingly good.

Hush, Hush is about a sixteen year old girl named Nora Grey who suddenly gets a new classmate called Patch. She thinks he’s irritating and scary, but unfortunately she has to do a biology project with him and is therefore stuck with him. Patch, however, seems to know a lot about Nora, things any outsider could not know, which is strange. And what’s even more strange is that Nora seems to run into Patch everywhere she goes. Mysterious stuff is suddenly happening all around her. She knows Patch is involved, but can’t figure out why. Nora experiences exciting and crazy things after she met Patch and doesn’t know if she can trust him.

First off, I have to say I thought the Dutch cover of this book was appalling. In all my life I have almost never seen such a horrendous cover and the weird thing about it is that the Netherlands is the only country that changed the cover for this book. It just looks ridiculous. So for that reason I bought the book in English. A convenience is that I can improve my English reading skills with it. Although I have to say I didn’t know if it was a good idea, eventually, when reading, I realized it was much easier than I thought and soon I was drifting away into Hush, Hush.

The book almost immediately begins with an introduction to Patch and the friction between Nora and him. From the beginning on it is clear that Patch is at the least very interested in Nora. You can really notice that the writer made Patch a consistent character. However, I can’t say the same about Nora. At the beginning, Nora is very detached from Patch, she honestly hates him. This is plausible, but then somewhere in the middle of the book she suddenly changes her stance and is absolutely falling in love with him for no apparent reason other than swooning. First she hates him and now she’s in love with him? This change is too sudden and nowhere is it noticeable that Nora even so much as likes him, let alone loves him. But suddenly, after one point in the story, she just falls in love. Now that’s a bit too unbelievable.

I also find it a pity that the writer had to invent a couple of bad guys just for the sake of it. It’s like she was searching for extra filling and just made up some bad guys just to thicken the story. I think it makes the book less than what it could have been. The book would have been better with just one bad guy, atleast for this first book in the series. It’s because Nora also suspects everyone in her vicinity of having committed some awful or unspeakable crime and it really comes across unnatural. A real human in the real world would not suspect everyone around him of murder and it almost seems like Nora was made to look a bit paranoid.

What I do find nice about this book was the electrifying description of love between the two lead characters, because once it started, oh boy, it was good. The sparks literally flew off the pages and it got hot. Looked like a good romance, once it started and my eyes were locked on the pages looking for more.

The action is also detailed and puts you on the edge of your seat. When I had to put the book down to do something else, there wasn’t a moment when the book wasn’t on my mind. I just had to read it.

Becca Fitzpatrick really takes you away in her story. She really made an effort to put you off the track. Even though it has some minor errors, I think this book is really good and I sure am going to read the sequels!

Stars: 4/5

You can find a review of Crescendo (book 2) by Becca Fitzpatrick here: Crescendo/Dwalen - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]
Or take a look at the review of Silence (book 3): Silence/Dromen - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]
The last book in the saga, Finale (book 4), also received a review: Finale - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]

Amazing ideas stem from little seeds

It's so strange to think that my idea for the entire book series I am writing is based on three songs. And not just any songs. The combination of the three might surprise you. Who would have thought Katy Perry's E.T. would trigger the amazing story in my head? Not to mention Undisclosed Desires by Muse. I wonder if anyone could possible think what might be in my head when writing this book that's based on the absurdity of those songs. It's almost unfathomable how much I've created based on those two songs. It was like a little seed they planted in my brain that grew out of control into this big garden of interesting scenes and mysterious places. And then there is A dream within a dream, by Hans Zimmer, who gave me the idea to make my book dark and gloomy. Yes I have much to thank to these awesome musicians. I hope that one day, when I find my book in the shelves of any local bookstore, I may thank these wonderful people for the inspiration they gave me to fulfill my dream of being a published writer.

Kort Verhaal: Kwaad verdelgt kwaad [Dutch]

Kwaad verdelgt kwaad

Nu

Het eerste dat ik hoor is een piep. Ik bevind me in het rijk tussen dromenland en wakker zijn, waar ik me niet kan bewegen. Nog een piep. Ergens dichtbij me hoor ik vaag een aantal stemmen, maar ik kan niet uitmaken wat ze zeggen. Weer een piep. Het is monotoon en herhaalt zich om de zoveel seconden.
Met veel moeite krijg ik mijn ogen open. Mijn zicht wordt belemmerd door vage zwarte en witte strepen, waardoor ik de mensen om me heen niet kan zien. Ik lig op mijn rug op een zacht bed. Uit mijn mond komt een krassend geluid voort, in plaats van de woorden die ik wil spreken. Waar ben ik? Hoe lang lig ik hier al? Maar als de mensen praten, kan ik ze niet verstaan.
Het doet pijn. Mijn hele lichaam voelt bont en blauw aan en ik ben zo moe. Slapen kan ik echter niet. Iets in me schreeuwt moord en brand dat het eruit wil, maar ik weet niet wat. Mijn stem en nog iets dat ik niet kan plaatsen ben ik kwijt geraakt. Als ik hier zo lig, beginnen de herinneringen langzaam weer terug te sijpelen in mijn geheugen.

Ervoor

‘Houd je waffel en pers!’ roept de vrouw gekleed in een witte jurk.
Ik span mijn spieren zo hard mogelijk aan, er ontsnapt een gil uit mijn strot, en adem daarna briesend als een paard uit. Helse pijn. Meer dan dat kan ik niet voelen in deze vochtige smerige grot die zij een kelder noemt.
Mijn handen zijn apart geketend aan twee buizen die uit de grond steken. Telkens als ik druk dreig ik ten onder te gaan aan de meedogenloze vermoeidheid. Maar ik geef niet op.
‘Pers!’ roept de vrouw nogmaals. Ik wil het liefst mijn vingers om haar hals knellen en haar fijnknijpen. Ik pers zo hard dat ik er van ga schreeuwen, al weet ik dat niemand anders dan wij twee mij zullen horen.
Zweet loopt over mijn hoofd en druppelt op de grond. Wat een afschuwelijke plek is dit, deze donkere holte, enkel verlicht door een kleine gloeilamp drie meter boven ons. Geen lucht en geen zonlicht treden hier binnen. Ik ben halfnaakt en uitgeput en wordt zo meteen bestolen van mijn enige vreugde.
Nog eenmaal druk ik en schreeuw ik mijn longen uit mijn lijf en dan zie ik een halve glimlach op het gezicht van de verschrikkelijke vrouw verschijnen. In haar handen houdt ze tussen mijn benen een lap stof vast. Als ik omhoog kijk zie ik vaag de omtrekken van een soepel roze lichaampje bedekt met bloedvlekken en huidsmeer.
‘Het is een jongetje!’ roept de vrouw hysterisch, alsof het van haar is.
Ze knipt met een schaar de streng door en klemt hem af met een wasknijper. De lap stof wikkelt ze om hem heen. Dan staat ze op en loopt ze richting de deur. Ze werpt nog een dodelijke blik naar me voor ze hem opent en weer dichtslaat achter zich en mij hier alleen laat in deze zompige ruimte.
‘Nee!’ krijs ik, maar ze komt niet terug.
Ik ben zo moe. Al die tijd dat ik hier gevangen heb gezeten voor één ding. Die tijd is nu voorbij. Ze heeft hem. En nu laat ze me hier voor mijn lot achter.
Verwoed ruk ik aan de kettingen die mijn handen knevelen. Iets in me wil dat ik vecht voor mijn leven. Vecht voor het leven van mijn pasgeboren zoon.
Mijn polsen zijn dun en waar ik vastgebonden zit zitten etteren mijn ontstekingen erop los. Met veel pijn en moeite wring ik mijn polsen door de dunne gaten in de ijzeren boeien. Ik ben zo mager geworden door het gebrek aan eten, dat ik mezelf nu eindelijk uit mijn gruwelijke gevangenis kan bevrijden. Hier, de plek waar ik zes maanden heb vastgezeten zodat mijn lichaam kon dienen als een incubator.
Ik wankel naar de deur en sla hem open. Een ondergrondse garage is het eerste dat ik zie. Hoe ze me hier al die tijd geheim heeft kunnen houden is een raadsel. Als ik voor me kijk zie ik net haar auto, die wegrijdt door de poorten richting de buitenwereld.
Strijd. Dat is wat ik lever om mijn kind. Terwijl ik daar lag weg te kwijnen in dat stinkhok had ik de hoop op leven al opgegeven. Ik zou er nooit meer uit komen. Maar vanaf het moment dat ik dat gezichtje zag en wist dat hij van mij was, zou ik voor hem vechten. Al werd het mijn dood.
Ik begin te rennen en zal dat doen zolang mijn benen me willen dragen. De auto kan niet snel wegkomen, want het moet eerst nog de drukke straat opkomen. Het lange shirt dat ik draag zit onder het bloed, maar ik blijf rennen. Door de poorten heen, langs de hekken en de straat op. De zon, die ik al zes maanden niet meer heb gezien, verblindt me. Daar staat de auto, net voor een drukke weg.
Ik storm ernaartoe en ruk zonder erbij na te denken de deur van de passagierskant open. De vrouw krijst maniakaal naar me en probeert me weg te duwen bij de baby die op haar schoot ligt.
Ze wil de weg op rijden met de passagiersdeur wagenwijd open en ik die eraan hang. Ja, mijn leven en dat van mijn kind hangt hiervan af. Dan zie ik in de zijspiegel dat er een andere auto van de linkerkant komt. De vrouw die er met mijn baby vandoor wil gaan, wordt afgeleidt door mij en blijft stil staan, midden op de weg.
Ik knijp mijn ogen dicht als de andere auto tegen haar auto opbotst en ik wordt weggeslingerd tegen de muur van een spierwit gebouw aan. Het is het gebouw waar ik op mijn stompjes die men voeten noemt uitgestrompeld ben. De Dame in het Wit, het gebouw waar ik vroeger zo vaak kwam en nu deze afschuwelijke herinneringen aan heb.
Ik zie hoe de ene auto tegen een boom schuift terwijl de andere koprollen maakt over het wegdek. Dat is de auto waar de vrouw in zit die mijn kind heeft gestolen.
Ik voel mezelf wegglippen. Ik heb teveel bloed verloren en ben zo hard met mijn hoofd tegen de muur aan geknald dat ik niet meer overeind kan komen. Het laatste dat ik zie is de rode vloeistof die uit de wagen sijpelt, een arm die door de opening van de passagiersdeur bungelt en mijn baby die eronder in een onmogelijk kronkelende positie op het asfalt ligt.

Erna

Ongecontroleerd hyperventileer ik op dit donzige bed. Deze witte kamer maakt me gek, net als de eentonige kleuren van de kelder in het witte gebouw. Tranen rollen over mijn wangen wanneer ik besef dat alles echt gebeurd is.
Ik trek de slangen uit mijn armen en haal alle medische zooi van mijn lijf. De deken sla ik van me af en ik probeer op mijn voeten te gaan staan. Alle piepjes uit de machines negeer ik. Met behulp van de stang aan mijn bed help ik mezelf vooruit. De vloer is koud terwijl ik vooruit slof richting het bed dat tegenover het mijne staat. Ook daar hoor ik de piepjes uit een apparaat komen dat naast het bed gepositioneerd is. In het bed ligt een vrouw roerloos, gekleed in een witte jurk. Dezelfde vrouw die mijn baby heeft vermoord.
Ik denk niet meer na. Mijn leven is nu voorbij. Zij heeft het vergiftigd, om zeep geholpen, mij geëxecuteerd en mijn baby een doodsvonnis gegeven toen ze hem uit mijn baarmoeder haalde en ermee vandoor ging. Ik zal nu hetzelfde voor haar doen.
Eerst trek ik alle stekkers uit de apparaten en ruk ik de draden en slangen uit haar lijf. Ze reageert niet. Naast haar liggen twee kussens. Ik pak er één op en druk hem ferm op haar misselijkmakende gezicht. Ze spartelt, maar haar armen zitten verstrengeld in de deken dat strak om haar lichaam gevouwen zit. Nee, ik laat haar niet gaan. Net zoals zij mij niet liet gaan, mij liet smeken om mijn leven en het leven van mijn toen nog ongeboren kind. Nee, ik zal haar die vrijheid niet gunnen. Ik zal haar eenzame weg naar de hel bespoedigen met een akelige dood.
Mijn kind zal ik nooit meer terugkrijgen, dit is het enige wat ik voor hem nog kan doen. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht wanneer de vrouw in de witte jurk haar laatste adem blaast. Wraak.