Review: Sever/Verbreken - Lauren DeStefano [NL&ENG]

(English one is below)

NL versie

Review Sever/Verbreken - Lauren DeStefano

Verbreken is het laatste deel in de trilogie van The Chemical Garden. Rhine is ontsnapt uit de klauwen van haar enge schoonvader Vaughn en probeert haar broer terug te vinden. Samen met Linden en Cecily slaat ze op de vlucht. Zo hoopt ze antwoorden te vinden op al haar vragen.

Toen ik dit boek eindelijk in handen had kon ik niet wachten om het te lezen. Het eerste boek was fantastisch en sprookjesachtig, het tweede wat donkerder en luguberder, maar zeker met een goed verhaal. Het kon niet anders dan dat het derde boek een zinderend einde zou leveren, er stond namelijk ook veel op het spel en er moesten veel vragen beantwoord worden. Jammer genoeg heeft dit boek het niet geleverd.

De eerste honderd vijftig pagina’s worden gespendeerd bij een gekke, oude broer van Vaughn (de oom van Linden) waar Rhine maar blijft door miepen over het feit dat ze haar broer wil gaan zoeken, maar ze blijft daar zitten. Ze doet helemaal niets. Er staat haar niets in de weg en toch blijven we gedurende honderd vijftig pagina’s een beetje rond hangen bij de gekke oude deur. Soms gebeurde er wat, maar dat was dan ongeveer tien pagina’s lang en vervolgens was het weer gezemel. Heel jammer, want ik had toch verwacht dat een boek dat maar 367 pagina’s lang is en in lettergrootte 14 is afgedrukt niet mijn tijd verspild met het rondhangen bij een gestoorde man zonder doel.

Als we dan eindelijk op pad gaan en Rhine’s broer terug zien, blijkt het allemaal één groot complot te zijn. Niet dat dat erg is, dat maakt het juist beter, maar de manier waarop de schrijfster Rowan (haar broer) heeft neergezet laat een zure smaak in mijn mond achter. Veel te ongeloofwaardig.

De uiteindelijke uitleg over wat de Chemical Garden nu betekent komt ook echt pas helemaal aan het einde en wordt zo’n beetje drie keer vaag vernoemd. Oké, dus we vernoemen een serie boeken naar iets wat maar een paar keer voor komt en eigenlijk ook helemaal niet zoveel inhoud … dat is raar.

Rhine doet trouwens ook helemaal niets in dit boek. Wat begon als een krachtige vrouw met een eigen mening en wil, eindigde in een slap aftreksel van een Mary Sue. Zelfs toen iedereen om haar heen dood ging, haar wilde doden, haar alles afnam wat ze liefhad, deed ze niets. Sterker nog, de persoon die de ‘bad guy’ eindelijk van zijn denkbeeldige troon afstootte was niet zij, maar Cecily!

Daarnaast krijg ik het gevoel alsof de schrijfster niet wist wat ze aan het doen was. Het is alsof ze zichzelf in boek 1 en 2 een gat had gegraven, waar ze zich vervolgens in boek 3 weer uit moest wurmen, niet wetende hoe. Zo verzon ze een paar plottwists die totaal uit de lucht kwamen vallen, een land wat blijkbaar helemaal geen last heeft van het virus maar niemand weet hiervan, mensen die plotseling dood gaan zonder logica, mensen die opeens van karakter veranderen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat de ultieme ‘bad guy’ opeens in een goed daglicht wordt gezet, alsof dat er magisch voor zorgt dat we alles wat hij gedaan heeft opeens zullen accepteren. Ik vind het allemaal smakeloos. Toen ik het boek uit had dacht ik: ‘Nou … oké. Was dit het?”

Erg jammer. Gewoon heel erg jammer.

Het enige echte mooie was dat Cecily (één van Rhine’s zustervrouwen) zich prachtig had ontwikkeld over de drie boeken. Ze ging van verwend kreng naar moeder naar een meisje dat voor zichzelf en haar kind opkwam, ondanks dat ze begon als angstig en klein. Het is eigenlijk het enige dat ik bijzonder mooi geschreven vond.

Al met al geen goede conclusie van deze prachtige serie. Ik had zo veel verwachtingen en ben alleen maar teleurgesteld. Dat is altijd jammer.

Sterren: 2/5

ENG Version

Also posted on Goodreads: http://www.goodreads.com/review/show/381109564

Review Sever - Lauren DeStefano

Sever is the last part of The Chemical Garden Trilogy. Rhine escaped from Vaughn’s mansion and tries to find her brother again. She runs away together with Linden and Cecily, hoping to find answers to all her questions.

When I finally got this book into my hands I couldn’t wait to read it. The first book was magical and fairytale like, the second a bit darker and grittier, but it certainly had a good story. I was expecting this book to deliver a spectacular ending, because there was so much at stake and so many questions needed answering. Unfortunately, this book did not deliver.

The first hundred and fifty pages are spent at the house of the crazy, old brother of Vaughn (Linden’s uncle) where Rhine just keeps whimpering about the fact that she wants to go look for her brother, but she doesn’t. She just stays there, doing nothing but cleaning and eating apples all day long. There’s nothing in her way to go search for her brother and yet we keep hanging around this crazy old guy for a hundred and fifty pages. Sometimes something happened, but that was like ten pages long and then we’d have the muttering of Rhine again. Too bad, because I’d expected a book that’s only 367 pages long and is printed in font size 14 to not waste my time hanging around some lunatic without a goal.

When we finally do go look for her brother and actually find him it turns out to be one big conspiracy. Not that that’s bad, on the contrary, but the way the writer gave life to Rowan is disgusting and awkward. Very unbelievable.

The explanation of what the Chemical Garden is, by the way, only comes at the end of the book and is only mentioned like three times. Alright, so we’re going to name a series after something that only happens a couple of times and has no real use … that’s downright strange.

Also, Rhine does literally nothing in this book. What started out with a powerful woman with a voice of her own, ended up being a bad example of a Mary Sue. Even when everyone around her dies, or someone wanted to kill her, or took away everything she loved, she did nothing. More importantly, the person who actually threw ‘the bad guy’ off his ‘imaginary throne’ wasn’t Rhine, but Cecily!

Next to all that, I also get the feeling the author didn’t know what she was doing. It was like she buried herself into a deep hole in book 1 and 2 and had to dig her way out in book 3, not knowing how. She made up a few plottwists that were totally random, a country that had apparently never heard of the virus and nobody knew about them, people suddenly died without there being any logic to it, people changing character all of the sudden. And then I didn’t even talk about the fact that the ‘bad guy’ is displayed as being ‘good’, only he did it wrong (he had the right intentions - or something like that), like that magically makes it okay for him to have done all that sick shit. Like we’d accept that. It’s just distasteful. When I was finished with this book I was like, “Well … okay. Was this it?”

Just a pity. A real pity.

The only great thing about Sever was that Cecily (one of Rhine’s sister wives) had developed beautifully over the course of three books. She went from spoiled brat to a mother to a girl that stood up for herself and her kid, even though she started out as fragile, angsty and small. This is actually the only thing that was well written in this entire book.

Overall, this is not a good conclusion to the wonderful series. I had so many expectations and was only disappointed with the outcome. Such a shame.

Stars: 2/5

Going insane up here!

OH MY GOD - SEVER the third book in the chemical garden trilogies IS COMING OUT IN DUTCH ON 8/8/2013!!!!!!

*Squealing like a fan girl*

Okay, I know this blog post is totally different from what you're used to, but I decided to crank up this blog a bit, show you a little more about myself and also what I like to do in my free time or when I read. I know I post a lot of reviews and stories, but I also want to show a different side of myself.

And what other perfect way is there than to show you my undying love for this trilogy? If you haven't read the Chemical Garden Trilogy, go ahead and do it NOW!

I haven't posted a review about these books, because I read them before I even started this blog. It was from 'before my time as a blogger' and therfor, I didn't write reviews back then (such a shame - 'cause this book is AWESOME).

This is also the reason why I read the book in Dutch. It was before I realized books in the Netherlands are published like a year after the original English version and this is causing me to sour pout. So from then on, of course I only bought English books.

Anyway.

To celebrate the fact that I will be braindead when this book is finally in my hands, I will now give you my awesome list of actors that I deem appropriate to play the characters in the movie that should be made of the Chemical Garden Trilogy.

Onwards with the list!

Rhine - Teresa Palmer or Madison Riley
linden - William Mosely
rose - Meaghan Martin
cecily - Gemma Ward
gabriel - Munro Chambers or Jake Abel
vaughn - Jeff Bridges or Sean Connery, whichever possible :P
jenna - Phoebe Tonkin
rowan - Logan Lerman

Any hair colors that don't match can be painted :P

Anyway, I couldn't post up all the images, because the blog became all cluttered and IMDB won't let me link from their site (stupid blogger.com and IMDB problems).

GOD I can't wait to read this one. I must say, it's weird if I would review it now, seeing as I've read, but not reviewed the previous two books, but who cares, what the hell, I'll just do it, because these books were AWESOME!!!!!

Also, note that Lauren DeStefano, the author, is already writing a new series called Internment Chronicles. 

*Squeal some more*

Anyway, Cya ;)

S.P. van der Lee

Review/Recensie: Inferno - Dan Brown [NL&ENG]

(English one below)

NL versie

Review/Recensie Inferno -Dan Brown

Het is een tijd geleden dat ik iets anders heb gelezen dan Paranormal Romance. Ik heb het vorige boek van Dan Brown ook gelezen en heb de films ook allemaal gezien, dus ik dacht, kom, ik lees ook het volgende boek.

Inferno van Dan Brown gaat natuurlijk weer over Robert Langdon die een aantal mysterieuze problemen moet oplossen door gebruik te maken van symboliek. Hij wordt weer achterna gezeten door één of andere geheime organisatie en moet met een hulpje de wereld redden.

Kort gezegd, en dat is ook gelijk negatief punt nummer één, is het plot weer een herschreven versie van alle andere boeken die Dan Brown al geschreven heeft. Zelfde verhaal, zelfde ingrediënten, zelfde stijl, zelfde plot, alleen met een ander sausje (namelijk de setting en het onderwerp). Dit maakt het verhaal zacht gezegd saai.

Volgende probleem. Al bij pagina 20 weet ik waar het boek de volgende 300 pagina’s over gaat. De kleine ‘hints’ die Dan Brown erin gooit zijn zo klein nog niet en zo’n beetje elke slimme lezer kan gelijk doorhebben waar het boek naartoe wil. Dit vind ik erg jammer, want er wordt niets aan de verassing overgelaten. Alle feiten worden gewoon in onze gezichten gesmeten en 50 pagina’s later nog een keer verteld, alsof we het allemaal nog niet wisten of vergeten waren.

Dan nog iets. Ik haat het dat Dan Brown telkens van perspectief wisselt. Het maakt het zo slap. De spanning is totaal weg. Waarom? Nou ik geef een voorbeeld. In de eerste scene zien we Robert en zijn hulpje rennen. Het perspectief wisselt naar het hulpje. Die komt erachter dat een toerist die met hen meereist toch eigenlijk niet te vertrouwen is. Ze verdenkt hem en wil het Robert vertellen. Dan komt er weer een perspectief wissel en zien we alles weer vanuit Roberts oogpunt. Ze vertelt het hem en hij reageert ongeveer zo: “OOOOOH, echt waar? NEEE, dat meen je niet?” -.-’

Dan heb ik echt de neiging om het boek uit het raam te gooien. Kom op zeg. Als je als schrijver verschillende perspectieven gebruikt, zorg dan ook dat er nog steeds geheimen in het verhaal zitten die niet zichtbaar zijn voor de lezer. Er moeten juist dingen zijn die we niet zien, horen of kunnen opmerken uit de gedachtes van de karakters. DAT is wat een boek spannend maakt. Niet alles verklappen en uitleggen.

Nog een vervelend punt. Dit boek voelde meer als een soort toeristen boottocht. Het ging van plek naar plek, stad naar stad, zonder logische redenen anders dan ‘ja, dat lijkt me ook leuk om te laten zien’ (ik denk dat Dan Brown dat ook dacht, toen hij dit schreef). Gek genoeg heeft Langdon ook uitzonderlijk veel tijd om alles uit te leggen over zijn omgeving, terwijl hij notabene op de vlucht is voor iemand die hem wil vermoorden. Natuurlijk, als er man met een pistool achter je aankomt, neem je de tijd om de briljante gebouwen in je op te nemen.

Uhm … ja …

Het volgende was dan eigenlijk wel de druppel. In het boek worden spullen gebruikt om Langdon te tonen waar hij heen moet. Een pen met een hologram erin, een masker met daarop teksten. De slechterik heeft die dingen erop gezet. Ja, dat doen mensen ook, ze zetten expres hun plan, in cryptische symbolen, op vreemde objecten, geven het aan de persoon die hen moet vinden, omdat ze het zo leuk vinden om gepakt te worden?
Uh, wat? /facepalm x3.

Het hele boek heb ik gewacht tot eindelijk werd uitgelegd waarom in hemelsnaam de slechterik zijn plannen letterlijk weggeeft aan Langdon (alsof hij ook echt wist dat Langdon dat allemaal ging doen!) zonder dat het een voordeel voor hem oplevert.

En guess what? Niets. Helemaal niets.

Eén mooi punt aan het boek: de kwestie waar het om draait, namelijk, wanneer iets rechtvaardig is, maar moraal gezien niet door de beugel kan. Waarvoor kies je dan?

Aan het einde krijgen we nog een epiloog dat enkel bestaat uit een scene waarin Langdon zijn obsessie voor zijn Mickey Mouse horloge (serieus ik wil NOOIT meer zo’n horloge zien, want ik smijt hem kapot) voor de miljoenste keer laat zien (want daar heeft hij het hele boek over gezeikt) en kijkt hij nog eenmaal uit het raam om het uitzicht te bewonderen. Nou zeg, wat een fantastisch eind. Zo poëtisch ….

Ik sloeg het boek dicht en dacht: ‘is dit het nu echt?’. Is deze man hiermee rijk geworden? Ik vind het echt prut boeken, eerlijk gezegd.

Jammer. Zeer jammer. Hoe is deze hype ooit ontstaan?

Sterren: 2/5

ENG Version

Also posted on Goodreads.

Review Inferno - Dan Brown

It’s been a long time since I last read something other than Paranormal Romances. I’ve read the previous Dan Brown book and I’ve seen all the movies, so I thought, what the heck, let’s just read this one too.

Inferno by Dan Brown is, of course, all about Robert Langdon who has to solve a couple of mysteries using his amazing magic tricks where he shoots information from his head like a magician pulling rabbits from a hat. He’s hunted by some strange, secretive organization and has to save the world together with his partner in crime.

Shortly put, and that’s the first negative point of this book, the plot is just a rewritten version of all the other books Dan Brown has written. Same story, same ingredients, same style, same plot, just a different sauce (namely, the setting and subject). This makes the story boring.

Next problem. At page 20 I already know what the next 300 pages are about. The little ‘hints’ Dan Brown throws in aren’t so little and even the most dimwitted reader could see where the book was headed. I think this is very bad, because nothing is left to the surprise of the reader. All the facts are thrown into our faces and told again 50 pages later, like we didn’t know already or simply forgot about it.

Then there was something else. I hate it that Dan Brown changes the perspective on and on and on. It makes this book so weak. Why? Well, I’ll give you an example. In the first scene we see Robert and his partner running. The perspective switches to the partner. She finds out a tourist who’s travelling with them isn’t trustworthy and is up to something. She thinks he’s bad and wants to tell Robert. Then there’s another perspective switch, back to Langdon. She tells him and he says something like this: “OOOH, really? NOOO, you’re kidding, right?” -.-’

I hoped Dan Brown was kidding me. Guess not.

I had the sudden urge to hurl the book out the window. Come on. If a writer uses different perspectives, he should make sure there are still secrets in the story that aren’t visible to the reader. There have to be things we can’t see, hear or notice from the character’s mind. That’s what makes a book exciting. Not telling everything and explaining it afterward. The only thing remotely exciting about this book was after page 400. Yeah, that’s about 90 chapters into the book.

Another harsh point. This book feels more like some kind of boat ride for tourists. It visits all kinds of places, goes from city to city, all without any logical reason other than ‘yeah, that seems fun, let’s put this in’ (I think Dan Brown actually thought that when he wrote this). And then there’s Robert Langdon, who seems to have all the time in the world to describe everything about his surroundings, from the way it looks to its vast history, while he’s fleeing for his life to prevent getting killed. Yeah, when a man is hunting you with a gun in his hands, of course you take the time to take in the beautiful structures around you.

Uh … yeah … sure.

The next thing was actually the last straw. In the book, stuff was used to show Langdon where he should go next. A pen with a hologram, a mask with text on it. The bad guy put those things on there. Yeah, people actually do that, they place their plan elaborately, and in cryptic symbols, on various strange objects, give it to the person who’s supposed to hunt them down, just because they like getting caught in the act?
Uh, what? Triple face palm, right there.

The entire book I was waiting for Dan Brown to explain why in God’s name the bad guy literally gives away his plans to Langdon (as if he actually knew what Langdon was going to do! Epic mindreading!) without it giving him any advantage.

And guess what? Nothing. Nothing at all.

One good point about this book: the subject, namely, when something is justice, yet morally wrong, what would you choose?

At the end we get some epilogue that only consists of Langdon showing us his obsession for his Mickey Mouse watch (seriously, I NEVER want to see such a watch again, or I’ll break it) and he’s been whining about it the entire book. He looks one last time out the window to admire the view. Well, what a brilliant ending. Fantastic. Poetic …

I closed the book and thought to myself, ‘is this it?’. Did this man become rich with this? I think it’s pure crap, to be honest.

It’s a real pity. How did this hype ever happen?

Stars: 2/5

Kort Verhaal - Verloren schaduw

Ze zou nooit die dag vergeten. Die ene warme, zonnige dag dat Madelief met haar vriendje Patrick ging spelen en ze hem meenam naar de straat. In haar handjes hield ze een bal, bedoeld om mee te stoepranden. Patrick was haar beste vriendje. Elke ochtend stond ze vroeg aan zijn deur om hem mee op stap te nemen. Samen beleefden ze de leukste avonturen en hadden ze de grootste lol. De andere meisjes in de klas vonden het maar stom dat ze met een jongetje omging, maar Madelief trok zich er niets van aan. Patrick was veel leuker.
‘Kom, we gaan spelen,’ zei Madelief en ze trok Patrick aan zijn handje mee door de poort van zijn tuin. De weg lag vlak langs zijn huis.
‘Gaan we weer stoepranden?’ vroeg Patrick en hij huppelde over het pad waarbij hij sommige stenen oversloeg.
‘Ja,’ antwoordde Madelief en ze ging meedoen.
‘Ik heb daar geen zin aan,’ zei Patrick.
Madelief tuitte haar lippen en bleef staan. ‘Maar wat gaan we dan doen?’
‘Weet ik niet,’ antwoordde Patrick. Hij ging op de rand van de stoep zitten, met zijn voetjes op de straat.
Madelief nam naast hem plaats, legde de bal demonstratief naast haar neer en zuchtte. Ze keek naar haar schaduw die op de grijze straat pikzwart leek dankzij de felle zon.
‘Hé, ik weet wat,’ riep ze. ‘Laten we over onze schaduw heen springen!’ Madelief stond op.
‘Dat kan helemaal niet!’ riep Patrick.
‘Jawel, kijk maar,’ zei Madelief en ze begon te springen. Telkens hupste ze een stukje verder de straat op. Met haar ogen gericht op de vloer bleef ze naar de schaduw onder haar voetjes staren en probeerde eroverheen te springen. Het duurde wel heel lang. Maar opeens, toen ze de overkant bereikt had, verdween de schaduw. Voor haar stond een overkoepelende boom.
‘Zie je nou wel!’ riep ze en ze zwaaide naar Patrick die nog aan de andere kant van de weg stond. ‘Kom!’ riep ze.
‘Nee!’ riep Patrick terug en hij sloeg zijn armpjes over elkaar.
‘Je durft zeker niet, hè? Bangerik.’
‘Ik ben helemaal niet bang!’ Patrick stampte met zijn voeten. Toen sprong hij de weg op.
Maar er was geen schaduw meer. Getoeter, geschreeuw, een doffe bons. De motorkap was ingedeukt, de ruit aan diggelen.
Bloed vulde de straten en tranen rolden over de wangen van Madelief, toen ze besefte wat ze gedaan had.
Er was geen Patrick meer.

Review/Recensie: Everbound - Brodi Ashton [NL&ENG]

(English one below)

NL versie

Review/Recensie Everbound -Brodi Ashton

Everbound is het vervolg op Everneath. Nikki gaat naar de onderwereld om Jack te redden, samen met Cole en nog een paar anderen.

Het begin komt wat traag op gang. Nikki zit te janken omdat ze Jack kwijt is en probeert nog wat van haar leven te maken, hoewel het nog niet zo erg is dat ze bijna doodgaat (denk: Twilight – kuch). Het verhaal kwam pas echt lekker op gang toen ze Cole achterna ging zitten om te proberen naar de Everneath te gaan met hem. Ze probeert hem over te halen mee te komen, omdat ze hem nodig heeft om het in de Onderwereld te redden.

Uiteindelijk lukt het haar en gaat Cole mee. Het wordt steeds duidelijker, naarmate het boek vordert, wat voor gevoelens Cole wel niet voor haar heeft. Dit komt prachtig uit de verf. Er wordt geen ‘ik houd van je’ gebruikt, maar subtiele hints om de lezer het gevoel te geven dat Cole veranderd is. Hij deed zo lief en wilde alles voor Nikki doen dat ik op een gegeven moment eigenlijk ook begon te hopen dat hij zou winnen. Dat ze met hem verder zou gaan, Jack zou redden en dat die vervolgens bij haar beste vriendin zou belanden, terwijl ze zelf met Cole koning en koningin werden en lekker verliefd waren. Eind goed al goed. Nee, toch maar niet. Dat vond ik het enige minpunt. Ik had haar liever bij Cole gezien, maar de schrijfster wilde blijkbaar per se dat ze met Jack zou eindigen. Ze blijft voor altijd verliefd op hem.

Ook al begrijp ik wel waarom; Jack wordt enorm lief en charmant neergezet in dit boek. De flashbacks waarin hun achtergrond verhaal verder naar voren komt zijn beter neergezet dan in het eerste boek. Ze komen niet zo uit de lucht vallen, maar zijn eerder onderdeel van het huidige verhaal, omdat Nikki wordt gevraagd hieraan te denken (om Jack te vinden, moet ze aan hem denken).

De Everneath zelf is ook briljant in elkaar gezet. De gedetailleerde beschrijvingen waren zo mooi dat ik het echt voor me kon zien. Het grappige was nog, dat ik (toen ik het boek al uithad) later nog een kaart van de Everneath vond en uiteindelijk bleek ook dat wat ik me verbeelde volledige klopte. Haar beschrijvingen waren dus erg duidelijk, zo duidelijk als de kaart.

Het is ook fijn dat Brodi deze keer veel meer in ging op de Everneath zelf en laat zien hoe het daar allemaal in zijn werk gaat, hoe het er nou echt uit ziet et cetera. Het is allemaal veel uitgebreider dan het eerste deel in de reeks. Het is tevens veel spannender. Elk hoofdstuk gebeurt er wel iets waar mijn hart van op hol sloeg. Of het is Cole met een onthulling (of één van zijn maatjes) of er gebeurt iets verschrikkelijks waardoor ik dacht dat iedereen doodging. Ik moest gewoon verder lezen.

En dan het einde. Sjongejonge. Ik vond het zo zielig, maar tegelijkertijd ook heel fijn. Want Jack was wel terug, maar ten koste van iets heel belangrijks en het is Cole’s schuld. Brodi krijgt het voor elkaar om me te laten denken dat alles eerst helemaal in de soep loopt, vervolgens komt alles weer goed en gooit ze er een bom van een plottwist bovenop (die overigens ietwat te snel ging voor mij – ik moest de pagina’s twee keer opnieuw lezen). Het was echt bizar en tegelijkertijd fantastisch. Geweldig gedaan. Dit boek is velen malen beter dan de eerste.

Al met al vind ik dit boek erg geslaagd. Ik kan niet wachten op het derde deel. Ben echt benieuwd wat Nikki, Cole en Jack gaan doen om het allemaal op te lossen, maar ik verwacht dat het magisch zal zijn!

Sterren: 5/5

Everbound van Brodi Ashton is te koop bij: www.bol.com

Er is ook een review van Everneath (boek 1) van Brodi Ashton: Everneath - Brodi Ashton [NL&ENG]

ENG Version

Also posted on Goodreads: https://www.goodreads.com/review/show/564795073

Review Everbound - Brodi Ashton

Everbound is the sequel to Everneath. Nikki goes to the underworld to save Jack, together with Cole and a couple of other guys.

The beginning is rather slow. Nikki’s whining about losing Jack and tries to make something of her life, though it’s not that bad that she feels like dying (think: Twilight – cough). The story really kicked in when she went after Cole to get him to go to the Everneath with her. She tries to bring him, because she needs him to survive in the underworld.

Eventually she succeeds and Cole goes with her. As the book progresses, it becomes clearer how much Cole feels for her. This is written beautifully. There’s no ‘I love you’ or other cliché stuff, just subtle hints to give the reader the feeling that Cole has changed for the better. He’s so sweet and wanted to do everything for Nikki, which eventually made me hope he’d actually win. That she’d continue with him, save Jack and that he’d end up with her best friend, while Nikki would be all lovey-dovey with Cole and become king and queen together. All is well that ends well. Nope. Guess not. That’s the only negative point, I think. I’d rather have seen her with Cole, but apparently the writer wanted her to end up with Jack, no matter what. She stays in love with him.

Although I do understand why that is; Jack is so sweet and charming in this book. The flashbacks where their background stories are told are written so much better than in the first book. They don’t just come out of nowhere. Rather, they are now a part of the current story, because Nikki is asked to think about the flashbacks (to find Jack, she must think of him).

The Everneath itself is also beautifully described. The detailed descriptions were so good, I could imagine them in my mind. The funny thing was that (when I finished the book already), I found a map of the Everneath in the book and it corresponded almost exactly with what I had in mind. Her explanations were so clear, they formed a map in my head.

It’s nice to see how Brodi continued the Everneath theme and broadened the entire concept. The way it works down there, what it really looks like, et cetera. She expanded much more on this than in the last novel. It’s much more exciting too. In every chapter something happened which made my heart beat in my throat. Whether it was Cole with a revelation (or one of his buddies) or whether something terrible happened which made me think everybody was dead. I just had to read on.

And then the ending. Gosh. It was so heart-wrenching, both in a sad and happy way. Because Jack was back, but the cost was great and it’s Cole’s fault. Brodi made me think things couldn’t get any worse and then suddenly everything turns out to be OK, but then BAM she throws up a huge bombshell of a plot twist on top (which went a little too quick for me – I had to read the pages twice). It was bizarre and yet fantastic to read. Well done. This book is many times better than the first one.

So all in all I think this book was really nice to read. I can’t wait for the third part. I’m really curious as to what Nikki, Jack and Cole are going to do to fix all of it, but I expect it will be magical!

Stars: 5/5

There's also a review of Brodi Ashton's Everneath (book 1): Everneath - Brodi Ashton [NL&ENG]