Review/Recensie: Inferno - Dan Brown [NL&ENG]

(English one below)

NL versie

Review/Recensie Inferno -Dan Brown

Het is een tijd geleden dat ik iets anders heb gelezen dan Paranormal Romance. Ik heb het vorige boek van Dan Brown ook gelezen en heb de films ook allemaal gezien, dus ik dacht, kom, ik lees ook het volgende boek.

Inferno van Dan Brown gaat natuurlijk weer over Robert Langdon die een aantal mysterieuze problemen moet oplossen door gebruik te maken van symboliek. Hij wordt weer achterna gezeten door één of andere geheime organisatie en moet met een hulpje de wereld redden.

Kort gezegd, en dat is ook gelijk negatief punt nummer één, is het plot weer een herschreven versie van alle andere boeken die Dan Brown al geschreven heeft. Zelfde verhaal, zelfde ingrediënten, zelfde stijl, zelfde plot, alleen met een ander sausje (namelijk de setting en het onderwerp). Dit maakt het verhaal zacht gezegd saai.

Volgende probleem. Al bij pagina 20 weet ik waar het boek de volgende 300 pagina’s over gaat. De kleine ‘hints’ die Dan Brown erin gooit zijn zo klein nog niet en zo’n beetje elke slimme lezer kan gelijk doorhebben waar het boek naartoe wil. Dit vind ik erg jammer, want er wordt niets aan de verassing overgelaten. Alle feiten worden gewoon in onze gezichten gesmeten en 50 pagina’s later nog een keer verteld, alsof we het allemaal nog niet wisten of vergeten waren.

Dan nog iets. Ik haat het dat Dan Brown telkens van perspectief wisselt. Het maakt het zo slap. De spanning is totaal weg. Waarom? Nou ik geef een voorbeeld. In de eerste scene zien we Robert en zijn hulpje rennen. Het perspectief wisselt naar het hulpje. Die komt erachter dat een toerist die met hen meereist toch eigenlijk niet te vertrouwen is. Ze verdenkt hem en wil het Robert vertellen. Dan komt er weer een perspectief wissel en zien we alles weer vanuit Roberts oogpunt. Ze vertelt het hem en hij reageert ongeveer zo: “OOOOOH, echt waar? NEEE, dat meen je niet?” -.-’

Dan heb ik echt de neiging om het boek uit het raam te gooien. Kom op zeg. Als je als schrijver verschillende perspectieven gebruikt, zorg dan ook dat er nog steeds geheimen in het verhaal zitten die niet zichtbaar zijn voor de lezer. Er moeten juist dingen zijn die we niet zien, horen of kunnen opmerken uit de gedachtes van de karakters. DAT is wat een boek spannend maakt. Niet alles verklappen en uitleggen.

Nog een vervelend punt. Dit boek voelde meer als een soort toeristen boottocht. Het ging van plek naar plek, stad naar stad, zonder logische redenen anders dan ‘ja, dat lijkt me ook leuk om te laten zien’ (ik denk dat Dan Brown dat ook dacht, toen hij dit schreef). Gek genoeg heeft Langdon ook uitzonderlijk veel tijd om alles uit te leggen over zijn omgeving, terwijl hij notabene op de vlucht is voor iemand die hem wil vermoorden. Natuurlijk, als er man met een pistool achter je aankomt, neem je de tijd om de briljante gebouwen in je op te nemen.

Uhm … ja …

Het volgende was dan eigenlijk wel de druppel. In het boek worden spullen gebruikt om Langdon te tonen waar hij heen moet. Een pen met een hologram erin, een masker met daarop teksten. De slechterik heeft die dingen erop gezet. Ja, dat doen mensen ook, ze zetten expres hun plan, in cryptische symbolen, op vreemde objecten, geven het aan de persoon die hen moet vinden, omdat ze het zo leuk vinden om gepakt te worden?
Uh, wat? /facepalm x3.

Het hele boek heb ik gewacht tot eindelijk werd uitgelegd waarom in hemelsnaam de slechterik zijn plannen letterlijk weggeeft aan Langdon (alsof hij ook echt wist dat Langdon dat allemaal ging doen!) zonder dat het een voordeel voor hem oplevert.

En guess what? Niets. Helemaal niets.

Eén mooi punt aan het boek: de kwestie waar het om draait, namelijk, wanneer iets rechtvaardig is, maar moraal gezien niet door de beugel kan. Waarvoor kies je dan?

Aan het einde krijgen we nog een epiloog dat enkel bestaat uit een scene waarin Langdon zijn obsessie voor zijn Mickey Mouse horloge (serieus ik wil NOOIT meer zo’n horloge zien, want ik smijt hem kapot) voor de miljoenste keer laat zien (want daar heeft hij het hele boek over gezeikt) en kijkt hij nog eenmaal uit het raam om het uitzicht te bewonderen. Nou zeg, wat een fantastisch eind. Zo poëtisch ….

Ik sloeg het boek dicht en dacht: ‘is dit het nu echt?’. Is deze man hiermee rijk geworden? Ik vind het echt prut boeken, eerlijk gezegd.

Jammer. Zeer jammer. Hoe is deze hype ooit ontstaan?

Sterren: 2/5

ENG Version

Also posted on Goodreads.

Review Inferno - Dan Brown

It’s been a long time since I last read something other than Paranormal Romances. I’ve read the previous Dan Brown book and I’ve seen all the movies, so I thought, what the heck, let’s just read this one too.

Inferno by Dan Brown is, of course, all about Robert Langdon who has to solve a couple of mysteries using his amazing magic tricks where he shoots information from his head like a magician pulling rabbits from a hat. He’s hunted by some strange, secretive organization and has to save the world together with his partner in crime.

Shortly put, and that’s the first negative point of this book, the plot is just a rewritten version of all the other books Dan Brown has written. Same story, same ingredients, same style, same plot, just a different sauce (namely, the setting and subject). This makes the story boring.

Next problem. At page 20 I already know what the next 300 pages are about. The little ‘hints’ Dan Brown throws in aren’t so little and even the most dimwitted reader could see where the book was headed. I think this is very bad, because nothing is left to the surprise of the reader. All the facts are thrown into our faces and told again 50 pages later, like we didn’t know already or simply forgot about it.

Then there was something else. I hate it that Dan Brown changes the perspective on and on and on. It makes this book so weak. Why? Well, I’ll give you an example. In the first scene we see Robert and his partner running. The perspective switches to the partner. She finds out a tourist who’s travelling with them isn’t trustworthy and is up to something. She thinks he’s bad and wants to tell Robert. Then there’s another perspective switch, back to Langdon. She tells him and he says something like this: “OOOH, really? NOOO, you’re kidding, right?” -.-’

I hoped Dan Brown was kidding me. Guess not.

I had the sudden urge to hurl the book out the window. Come on. If a writer uses different perspectives, he should make sure there are still secrets in the story that aren’t visible to the reader. There have to be things we can’t see, hear or notice from the character’s mind. That’s what makes a book exciting. Not telling everything and explaining it afterward. The only thing remotely exciting about this book was after page 400. Yeah, that’s about 90 chapters into the book.

Another harsh point. This book feels more like some kind of boat ride for tourists. It visits all kinds of places, goes from city to city, all without any logical reason other than ‘yeah, that seems fun, let’s put this in’ (I think Dan Brown actually thought that when he wrote this). And then there’s Robert Langdon, who seems to have all the time in the world to describe everything about his surroundings, from the way it looks to its vast history, while he’s fleeing for his life to prevent getting killed. Yeah, when a man is hunting you with a gun in his hands, of course you take the time to take in the beautiful structures around you.

Uh … yeah … sure.

The next thing was actually the last straw. In the book, stuff was used to show Langdon where he should go next. A pen with a hologram, a mask with text on it. The bad guy put those things on there. Yeah, people actually do that, they place their plan elaborately, and in cryptic symbols, on various strange objects, give it to the person who’s supposed to hunt them down, just because they like getting caught in the act?
Uh, what? Triple face palm, right there.

The entire book I was waiting for Dan Brown to explain why in God’s name the bad guy literally gives away his plans to Langdon (as if he actually knew what Langdon was going to do! Epic mindreading!) without it giving him any advantage.

And guess what? Nothing. Nothing at all.

One good point about this book: the subject, namely, when something is justice, yet morally wrong, what would you choose?

At the end we get some epilogue that only consists of Langdon showing us his obsession for his Mickey Mouse watch (seriously, I NEVER want to see such a watch again, or I’ll break it) and he’s been whining about it the entire book. He looks one last time out the window to admire the view. Well, what a brilliant ending. Fantastic. Poetic …

I closed the book and thought to myself, ‘is this it?’. Did this man become rich with this? I think it’s pure crap, to be honest.

It’s a real pity. How did this hype ever happen?

Stars: 2/5