Kort Verhaal - Weg [NL]

Weg

Nu

De weg is eindeloos. Populieren staan langs dit grindpad dat ik bewandel, hun oranjegele bladeren vallen zacht op me neer. De hemel is lichtblauw zonder grijze wolken, maar de zon schijnt hier niet. Het geeft niet. Ik voel me vrij.

Zes dagen geleden

Ik heb niet eens de tijd om me aan te kleden, zo plotsklaps dat het gebeurde. Daarnet had ik willen beginnen aan mijn ontbijtje, twee beschuitjes met suiker en een mierzoet kopje thee, nu een lege maag.
Met trillende vingers zit ik te kijken naar het tafereel voor me. Het lijkt allemaal zo onwerkelijk. Een man in een wit pak komt de deur binnenlopen en zet zijn tas op tafel. Uit de tas haalt hij een doos met een plusteken erop en een aantal vreemde instrumenten waarvan ik de namen niet ken. Gelukkig laat hij mij met rust. Hij loopt naar de stoel waar het verwrongen lichaam in zit en gaat met de spullen aan de slag.
Mijn man, waarmee ik meer dan vijftig jaar samen ben, zit op de bank tegenover de stoel. Tranen biggelen over zijn wangen en hij prevelt dezelfde zinnetjes telkens opnieuw. De blik in zijn ogen is onvergetelijk, zo triest.
Een andere man komt binnen. Ze zijn een tijd bezig met het levenloze lichaam, maar het heeft geen zin. Mijn familie is nu ook gekomen. Hun gezichten spreken boekdelen en ze houden mijn ontroostbare man stevig vast. Een snerpend, ritsend geluid is te horen. Daarna wordt de zwarte zak naar buiten gedragen.
Ik moet hier weg.

Ik ga naar mijn eerste dochter, de sterkste van al mijn kinderen. Het nieuws heeft ook haar en haar gezin bereikt. Vanaf beneden hoor ik luid gekrijs uit de slaapkamer komen van haar jongste dochter. Ik weet dat haar vriend bij haar is om haar te troosten, maar het huilen zal niet ophouden, dat weet ik maar al te goed.
Beneden zie ik mijn dochter op een stoel voor de tafel zitten. Achter haar staat mijn schoonzoon met zijn hand ferm in haar schouder gedrukt. Misschien dat ik haar kan helpen, denk ik, maar mijn woorden bereiken haar nu toch niet.
Haar gezicht is lijkbleek en er komt een geluid uit haar keel dat ik nog nooit eerder heb gehoord. Als dat van een wolf, klinkt haar gehuil. Het gaat door merg en been.

Vier dagen geleden

‘Waarom is dit toch altijd zo lastig?’ zegt ze tegen zichzelf. Het penseel gaat ritmisch heen en weer over het doek. Nauwkeurig bestudeert ze telkens de pop die ernaast staat en vervolgens schildert ze dat precies na. Ik glimlach naar mijn kleindochter en ben blij dat ze zich daarin kwijt kan. Die oude pop had ze gekregen van haar moeder, het was een aandenken, iets dat ze wel kon gebruiken nu.
‘Het ziet er prachtig uit,’ zeg ik. De gelijkenis tussen de pop en het schilderij is fantastisch om te zien. Ze is er zo goed in, die creatieve dingen. Ik bedenk me dat dit waarschijnlijk haar manier is om het verdriet te uiten, om het kwijt te kunnen.
‘Ik denk niet dat ik er ooit nog naar wil kijken, als ik klaar ben.’ Met gebogen hoofd kijkt ze naar haar vingers die ondertussen alle kleuren van de regenboog hebben. Ze was nooit zo netjes.

Gisteren

Mijn kleindochter pakt wat donkere kleren uit haar kast. Gelukkig hoefde ze niet naar school deze week, anders had ze ook nog moeten vertellen waarom ze niet kwam. Tegenover haar staat het bed waar ik op zit, kijkend naar haar handelingen. Ik wacht tot we weggaan.
‘Ik denk dat ik dit maar aantrek.’ Ze loopt naar de grote spiegel en houdt een paar kledingstukken voor haar lichaam.
‘Alles is goed,’ zeg ik.
Als ze klaar is loopt ze de kamer uit, zonder wat te zeggen.

De wagen moddert zachtjes vooruit. Op elke auto zitten twee vlaggetjes aan de voorkant. Mijn kleindochter heeft dit nog nooit gezien. De hele stoet, onze familie, komt achter ons aan. Het is een hele gewaarwording, zoveel mensen die allemaal dezelfde bestemming hebben.
Ik zie niets, maar ik hoor een hoop. Opgesloten in mijn eigen wereldje is het alleen maar zacht om me heen en is er niets aan de hand. Ik vind het niet erg hier te zijn. Zij allemaal wel.
Wanneer we de oprit opkomen hoor ik de klepel hard tegen de klok in de toren slaan. Ik word met moeite uit de wagen geholpen en terwijl de hele familie en alle kennissen alvast gaan zitten, helpen mijn schoonzonen en zonen mij. Ik ben nu eenmaal niet zo’n lichtgewicht en ze moeten me toch echt voor een deel naar binnen dragen.
Binnen branden een hoop kaarsen en staat er een pastoor bij het altaar. Iedereen zit al in een kring om hem heen, de helft huilend, de andere troostend. Als ik binnenkom, met behulp van mijn zonen en schoonzonen, kijkt iedereen om naar mij. Ik voel me plotseling heel speciaal.

Hier staan we dan. Mijn man had een mooi plekje gereserveerd, net onder een oude boom. Hier was veel ruimte en het lag helemaal alleen, zoals iedereen dat wel zou willen. Ik kijk omhoog en zie alleen de felle zon en de prachtige, oranje en gele bladeren die naar beneden vallen. De herfst heb ik altijd al een mooi jaargetij gevonden. Ook wij gaan net als die bladeren ooit een keer dood, maar zoals een boom blijft onze familie toch voortbestaan.
Om me heen zie ik de bedroefde gezichten van mijn naasten, de mensen die van mij houden. Ik ben zo blij dat ik hen heb.
Iedereen doet zijn zegje bij het gat waar de donkere kist in ligt. Mijn kleindochter durft niets te zeggen, ze is bang dat ze niet uit haar woorden komt, vertelt ze aan haar moeder. Maar haar moeder luistert niet, want die is te druk met het verwerken van haar eigen verdriet.
Er wordt een mandje gebracht door één van de medewerkers die alles georganiseerd hebben. Ik zie dat er rozenblaadjes in zitten en één voor één worden de omstanders naar voren geroepen om een handje te pakken en ze uit te strooien.
De laatste persoon is mijn kleindochter.
‘Dag oma.’
Ik kijk nog eenmaal naar haar lieve gezicht.
Daarna ga ik weg.

Review: Crescendo/Dwalen - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]

 (English one is below)

NL versie

Review Dwalen – Becca Fitzpatrick

Na het eerste boek te hebben gelezen, besloot ik gelijk de twee opvolgende delen aan te schaffen. Ik was onder de indruk van het verhaal uit het eerste boek en bedacht dat de twee vervolgen die nu al uit zijn me dan waarschijnlijk ook rijkelijk zouden vermaken.

Dwalen, het vervolg van Drift, gaat gelijk verder waar Drift was gestopt. Nora en Patch zijn samen gelukkig, een paar weken. Ze gaan naar het strand, zoenen op meerdere plekken en alles lijkt fantastisch te zijn. Maar door een aantal gebeurtenissen staat de relatie van Nora en Patch op zijn kop en moet Nora ervoor vechten. Ook komt ze in dit boek meer te weten over haar overleden vader en zal ze keuzes moeten maken die haar leven en dat van haar vrienden op het spel zet.
Tot zover een korte samenvatting. Nu mijn mening.

Het verhaal begint eigenlijk gelijk al bij Nora die meer wil van Patch. Tijdens het zoenen wil ze ineens weten of hij van haar houdt, maar dat kan/mag/wil hij niet zeggen. Om die reden maakt ze het maar gelijk uit. Alsof dat een logische reden is om je relatie uit te maken. Vooral als je bedenkt dat Patch in het vorige boek haar leven heeft gered, terwijl hij haar voor zijn eigen gewin eigenlijk dood wilde hebben, maar het niet deed omdat hij verliefd op haar was. Alsof dat niet een valide reden is om te geloven dat iemand van je houdt. Nee, als die persoon het niet wil zeggen, houdt hij per definitie niet van je, of zo. Ik vond het onzinnig.
Nora gaat vervolgens het hele boek lang zeuren over haar spijt dat ze het heeft uitgemaakt, maar als ze Patch tegenkomt en meerdere kansen krijgt om het goed te maken, weigert ze dat om één of andere bizarre reden, zoals haar koppigheid, zijn leugens en andere dingen die ze opeens bedenkt. Om vervolgens weer terug te gaan naar zielig alleen pruilen over haar beslissing.

Ook vind ik dat, als Nora en Patch bij elkaar zijn en gesprekken hebben, Nora’s reacties heel dom overkomen. Ze verandert constant van gedachte. Eerst wil ze hem, dan wil ze hem niet, eerst houdt ze van hem, dan weer niet en ondertussen is Patch nog steeds pikant en toch niet te vertrouwen. Nora is onstabiel, zeurderig en niet erg slim, Patch is cool, sexy en houdt schijnbaar heel erg van Nora (ondanks dat ze dat zelf niet doorheeft) en dan vraag ik me af waarom. Ze passen niet echt goed bij elkaar.

Dit boek is geen goed voorbeeld voor jonge tienermeisjes. Nora steelt, breekt welgeteld drie huizen in, noemt andere meisjes “sletten” en doet alsof haar leven instort omdat Patch er niet meer is. Ik snap dat het spannend is om zoiets te schrijven, maar als je een Young-Adult doelgroep voor ogen hebt als je een boek wilt uitgeven, is het ook de bedoeling dat je een goed voorbeeld neerzet. Becca heeft hier naar mijn idee geen rekening mee gehouden.

Ondanks dat ik het jammer vond dat het halve boek bestond uit gezeik over een verloren liefde, vond ik het verhaal erachter wel leuk en de bijpersonages waren geweldig. Zo is Vee, de vriendin van Nora, erg fout en grappig en krijgt ze zelfs een relatie. Het zijn die momenten met Vee die het boek spannend en leuk maken.
Ook komt er een nieuwe jongen in voor genaamd Scott, een oude bekende van Nora. Helaas gebruikt Becca deze jongen als een soort Edward-Bella-Jacob verhouding, want Nora gebruikt Scott om Patch jaloers te maken, zodat ze hem weer terug kan winnen. Wat natuurlijk ook absoluut niet logisch is, aangezien ze het zelf heeft uitgemaakt en elke goedmaakpoging van Patch ondermijnt.

Iets dat overigens wel goed gedaan is, zijn de sensuele en romantische ontmoetingen die Nora en Patch hebben op het moment dat Patch haar probeert terug te winnen. Ondanks dat het pas aan het einde goed komt, vind ik dat de beschrijvingen van hun liefdesverhouding prikkelend zijn geschreven, maar dat komt voornamelijk door Patch.
Het zijn vooral die momenten en de gesprekken met Vee die dit boek overeind hebben gehouden. Overigens heeft de schrijfster wederom in dit boek teveel slechteriken gebruikt, maar ik vind dat het in dit boek wel goed uit de verf kwam. Dwalen lijkt in meerdere opzichten sprekend op Drift, was het niet dat Nora en Patch uit elkaar zijn gedurende driekwart van het boek.

Aan het einde komt voor je gevoel alles op zijn plek, maar dan gooit Becca er een bom van een plottwist bovenop en laat je in spanning achter. Ze stopt het verhaal namelijk abrupt, middenin een onthulling. Waarschijnlijk zodat ze er zeker van kan zijn dat het volgende boek, Dromen (Silence), ook daadwerkelijk verkoopt. Een slimme verkooptruc, maar smakeloos. Al heb ik hem wel aangeschaft, omdat ik de twee boeken tegelijk heb gekocht, nadat ik Drift (Hush, Hush) had uitgelezen.

Al met al vind ik Dwalen een minder goed boek dan het eerste, maar het heeft zeker wel verbeterde gesprekken tussen Nora en Vee en een verbetert plot (slechteriken beter uitgewerkt en geloofwaardiger). Ik vond het moeilijk om doorheen te ploegen, omdat ik niet zo houd van zeurderige hoofdpersonen, maar Patch en de spannende momenten tussen het gezeur in, maakte het weer goed. De laatste scène heeft mij zeker overgehaald om het vervolg te gaan lezen!

Sterren: 3/5

Gratis verzenden vanaf €50,- besteding! Dwalen is nu te koop bij: www.bruna.nl

Een review van Hush, Hush/Drift (boek 1) van de gelijknamige auteur is hier te vinden: Hush, Hush/Drift - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]
Of lees anders de review van Silence/Dromen (boek 3), ook van Becca Fitzpatrick:
Silence/Dromen - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]
Ook het laatste boek in de reeks, Finale (boek 4), heeft een review gekregen: Finale - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]

ENG Version 

Also posted on Goodreads: http://www.goodreads.com/review/show/381108670 

Review Crescendo – Becca Fitzpatrick

After reading the first book, I immediately decided to buy the second and third book in the soon to be Quadrilogy. I was impressed with the story from the first book and thought the two sequels would likely amuse me as much.

Crescendo, the sequel to Hush, Hush, continues where Hush, Hush had stopped. Nora and Patch are happy together, for a few weeks. They go to the beach, make out at multiple locations and everything seems perfect. But because of certain events the relationship between Nora and Patch begins to crumble and Nora will have to fight for it. In this book Nora learns more about her departed father and she’ll have to make choices that put her life and that of her friends at risk.

This was my brief summary, now onto my opinion.

This story almost immediately begins with Nora who wants more than just kisses from Patch. During a smooching scene she suddenly wants to know if he loves her, but Patch can’t/won’t say that. So for that reason Nora just breaks up with him. As if that is a logical reason to break up. Especially if you consider that, in the previous book, Patch saved her life. Even if he actually wanted her dead for his own gain, he didn’t, because he was in love with her. So if that’s not a valid reason to believe someone loves you, I don’t know what is. But no, if that person doesn’t actually say the words “I LOVE YOU” then that means that, per definition, they don’t love you. Or something. Yeah, whatever.

Nora then nags and whines. This is all she does for about three quarters of the book. She whines about her decision to break up with Patch, she whines that she misses him, she whines about everything. But when she actually does see Patch and has a chance to say sorry, she refuses and the only reason for it is because she’s too stubborn to admit she was wrong. And then, when he’s gone (he comes back multiple times, just for her), she goes back to sulking. Really?

More so I think Nora’s reactions during the times she is with Patch are really dumb. She is like I want you, but I don’t want you, I love you, but I hate you, yadadayada, whilst Patch is hot as ever yet very unreliable. Nora is unstable, whiny and not very witty, Patch is cool, sexy and apparently loves Nora a lot (although she doesn’t realize) and I wonder why. They don’t match very well.

This book is not a good example for teenage girls. Nora steals, breaks into three houses, calls other girls “Sluts” and pretends her life is crashing down because Patch is not around. I get that, as an author, it’s exciting to write about these things, but if your target audience is teenagers, you should really think about giving good examples to this self-exploring group. Becca has, in my opinion, not really thought about this.

Even though I disliked it that more than half of this book was about whining over a lost love, I did like the story behind it and the extra characters. For instance, Vee (the best friend of Nora, is really bad in a cute way and funny and she even gets a relationship. It’s those moments with Vee that make this book exciting and fun.

There’s also a new guy called Scott, an old acquaintance of Nora. Unfortunately, Becca uses this boy as some sort of Edward-Bella-Jacob relationship, because Nora uses Scott to make Patch jealous, so she can win him back. And that is, of course, very logical (not), if you consider that Nora broke up her relationship with Patch herself and that she undermines all of Patch’s attempts to make up.

Something that was brilliantly done though was the sensual and romantic meetings between Nora and Patch and the moments Patch tries to win Nora back. Even though they only come back together at the end of the novel, I still believe the writer did an amazing job describing the encounters between the two loved ones. They are simply exhilarating, but that's mostly due to Patch. However, the moments between Nora en Vee and their conversations are what kept this book alive.

Becca also used a lot of bad guys in Crescendo, just as she did in Hush, Hush, but I think she made them realistic this time. The writing was much better. Crescendo reads a lot like Hush, Hush, with the only exception that Nora and Patch aren’t together anymore for three quarters of the book.

At the end of the book, it feels like the story is finally ending, only to have Becca throw a huge bomb of a twist on top of the story, leaving you behind with mixed feelings. This is because she stops the story abruptly, in the midst of a revelation. This is most likely because she wants the next book, Silence, to sell. A smart marketing trick, but tacky.
But I did actually buy the book, only this was because I bought the two sequels to Hush, Hush as a package, so I had no idea what was coming for me.

To conclude my rambling, I think Crescendo is not much better than the first book (Hush, Hush), but it certainly does have better conversations between the characters and a better storyline (the bad guys are much more realistic). I found it hard to go through all of Nora’s mumbling about Patch and her whining often got on my nerves, but I think the romantic/sensual moments with Patch and the exciting thrills in between all the nagging made the story OK. The last scene in the book definitely persuaded me to read the sequel, but that’s also because I already had bought the book anyway, so MEH. Why not?

Stars: 3/5

You can find a review of Hush, Hush (book 1) by Becca Fitzpatrick here: Hush, Hush/Drift - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]
Or take a look at the review of Silence (book 3): Silence/Dromen - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]
The last book in the saga, Finale (book 4), also received a review: Finale - Becca Fitzpatrick [NL&ENG]