Wat was de tijd toch snel voorbij gegaan. Ik kon me nog herinneren dat ik hem voor het eerst zag bij de groentekraam. Hij zag er zo knap uit en sprak me charmant aan met zijn zware stem. Ik was als een blok voor hem gevallen. Zijn versiertrucjes werkten goed bij mij, al had ik nooit gedacht dat ik daar ooit in zou trappen. Hij was de eerste die dat voor elkaar kreeg.
Ik keek naar hem, terwijl ik me warm voelde van binnen. Kil en emotieloos keek hij me aan. Hij staarde wat wel leek tot diep in mijn ziel. Hield hij nog van me? Ik zou het nooit opgeven, dat had ik mezelf beloofd. Zelfs nu niet.
Ik kon me de dag dat we voor het eerst ruzie hadden nog goed herinneren. Dat was in mijn favoriete restaurant, waar hij me verkering had gevraagd. Ik had zulke goede herinneringen aan die plek, maar toen moest hij zo nodig flirten met de barmeid. Lag het aan mij? Werd ik te oud? Was ik niet leuk meer? Nu zag ik dat het uiteindelijk nooit mijn schuld kon zijn geweest. Dit niet.
De uitdrukking op zijn gezicht bleef eentonig en strak, alsof er niets was gebeurd. Ik wierp een blik op zijn linkerhand. Stevig hield hij een papieren bundel vast, die mijn aandacht trok. Was het allemaal daarvoor geweest? Ik voelde dat ik erom moest lachen, maar mijn mond wilde niet open. Ik kon niet eens een geluid uitbrengen. De gedachtes aan hem en alles wat we hadden meegemaakt, zwierven door mijn hoofd.
Net voordat dit alles gebeurde, had ik in de keuken gestaan. Ik was een taart aan het bakken, omdat hij had gebeld en zei dat hij me iets moest vertellen. Ik dacht dat hij promotie had gemaakt. Hij verdiende nog niet zoveel met dat baantje en hij zat al dagen erover na te denken om opslag te vragen, dus ik dacht dat het eindelijk zover was. Wat was ik stom geweest.
Het maakte nu allemaal niets meer uit. Alle herinneringen die ik aan hem had waren vals, alles was een leugen. Van binnen voelde ik dat ik het steeds kouder begon te krijgen. De warmte vloeide weg uit mijn vingers en mijn tenen. Met zijn kille blik staarde hij me nog even ernstig aan. Voelde hij dan helemaal niets? Hoe kon hij dit doen? Zo had ik hem nooit gekend. Had ik het niet moeten weten? Hoe kon ik…hij had nooit iets laten doorschemeren. Het was niet mijn schuld.
Mijn blik werd wazig, dus ik sloot mijn ogen. Mijn leven was voor me voorbij geschoten, het leek wel een film, die zich afspeelde in mijn hoofd. Langzaam voelde ik de zwaartekracht die aan mijn hoofd trok. De aarde onttrok zich aan mijn voeten en ik voelde dat ik me in het luchtledige bevond. Alles gebeurde vertraagd terwijl ik met een harde smak op de vloer terecht kwam.
Met het kleine beetje kracht dat zich nog in me bevond opende ik mijn ogen weer en zag hem boven me uit torenen. Een donkergrijs metalen voorwerp hield hij op me gericht. Toen knielde hij voor me en liet het papier zien. Wat erop stond deed me schrikken, maar het deed er nu allemaal niet meer toe. Mijn tranen vloeiden volop en ik hoopte dat hij het zou zien, want ik had van hem gehouden. Ik zag hem over me heen stappen. Terwijl hij naar de deur liep, zag ik rode vloeistof onder me uit stromen. Ik kon geen woord meer uitbrengen, ook al had ik hem nog graag willen vertellen wat hij voor mij had betekend. Zo zou hij nooit vergeten, hoe hij mij hier achterliet, de vrouw die van hem hield. Toen ik mijn ogen voor de laatste keer sloot, galmden de woorden die op het papier hadden gestaan nog één keer door mijn hoofd. “Levensverzekering”.
Meer korte verhalen lezen!
0 comments:
Post a Comment